ні чалавек, то за бабу прымае, ха-ха-а-а! і — хлопцы качаліся са сьмеху.
Новы горад — новыя падзеі — мітусілася ў вочах кожнага з хлапцоў.
Ехалі по-начы. У вагоне поўна.
— Бы селядцы ў бочцы, — вырвалася міжвольна ў Міхася.
А калёсы цягніка аднатонна ляскаталі: ві-в-ві-іві-вісь-ві-ві-ві-ві-віць…
А віскі Міхася і Міколы пад тахт калёсам выстуквалі. Віцебск, Віцебск, Віцеб-ск-ск-к…
III
Цягнік прывёз новую струмень людзей у Віцебск зраньня. Каб хто адважыўся паглядзець на гэтае плывучае з аднастайных вагонаў у мікроскоп з гары, дык прыкмеціў-бы ён і Міхася з Міколам… Праз хвіліну хлопцы апынуліся ў будыніне (ня тое, што іхняя станцыя) — у Віцебскім вакзале. Насільшчыкі з вялізнымі нумарамі на грудзёх так і снуюць, цягаючы важкія ванзэлкі і кошыкі пасажыраў.
Тут-жа каля хлапцоў чалавек стаіць, гандляр, відаць, бо ў золатам апраўленых акулярах, ды „бруха“ на пуды са тры — як разважыў Міхась. Ён, дык хоць і ў савецкіх абставінах жыве, хоць і мае пры сабе малеyькі ванзэлак, але не нясе яго — на тое насільшчыкі, яны выцягнуць… а я (разважае гандляр з брухам) прайдуся так, улегцы, я-ж грошы заплачу…
