зыку, як добры прыяцель… Мілыя людзі! Ня тое, што ў гнілых буржуазных краёх!
„Філёр“.
Назаўтра ўвечары попутчік сядзеў у вагзальным буфэце, чакаючы прыходу цягніка.
У буфэт увайшла кампанія зложаная з двох мужчын, жанчыны і сабакі. Мужчыны былі ў дарагіх шубах, дама была апранута ня горш за жанчын гнілога захаду, у аднага з мужчын быў футляр са складной стрэльбай.
Кампанія расселася за суседнім столікам і пачала гутарку на паляўнічыя тэмы.
— Хто гэтыя людзі? — думаў попутчік. — Гэтыя вясёлыя, добра апранутыя, поўныя радасьці жыцьця людзі?
— Як вы яго клічаце? — спытаўся адзін з мужчын у другога.
— Філёр.
— Ха-ха! праўда, Філёр! Лоўкае імя! Філёр! Хадзі сюды! Ха-ха-ха!
Сабака сядзеў спакойна на падлозе, ляніва паглядаючы то на аднаго, то на другога. Раптам адзін з іх пахіліўся над сабакай і зірнуўшы на попутчіка, шапнуў:
— Філёр! вазьмі!
Філёр падняўся са свайго месца, не сьпяшаючыся падыйшоў да попутчіка і, абапёршы лапы на яго каленах, павярнуў сваю касматую морду да
