Бачу, што вы заняты… Я маю даручэньне… я супрацоўнік ГПУ… мне даручана прасіць вас, каб вы заўтра вячэрнім цягніком выехалі ў Менск. Хоча вас бачыць таварыш старшыня Опанскій…
— А, акурат пасьлязаўтра я зьбіраўся ехаць у Менск — адказаў попутчік.
— Не, не! — перабіў яго незнаёмы. — Вас вельмі прасілі, каб заўтра… Выбачайце, але можа грашовыя справы?. Калі пазволіце, дык я мог-бы вам пазычыць…
— О не, нічагусенькі… Дзякую… Ну, калі так на гэтым залежыць, дык у канцы канцоў магу выехаць заўтра.
— Але, будзьце ласкавы. Калі ласка, падпішэце, што я паведаміў вас.
— О, якія фармальнасьці!
— Так, ведаеце, фармалістыка… Нічога не парадзіш, такі заведзены парадак… А дзе вы спатыкаеце новы год?
— Сярод актораў, у прыватнай кватэры.
— Ну, ня буду вам перашкаджаць. Бывайце здаровы. Зычу весела правесьці час.
— І вам таксама… Бывайце… Асьцярожна, тут цёмна… Вось дзьверы… Усяго добрага.
Незнаёмы пайшоў.
— Якія мілыя людзі — думаў попутчік, сядаючы ізноў перад люстэркам. — А там, у нас, заграніцай палохаюць усіх гэтымі літэрамі: ГПУ! Надта мілыя! Джэнтэльмэны! А якія простыя, шчырыя адносіны. Чалавек незнаёмы прапануе мне па-
