пеечную нагароду за „карысную працу“ у гэны крытычны дзень, вызначаную ім з сумаў ГПУ...
Страва.
У гэным часе кармілі нас ня так ужо блага: на сьнеданьне давалі місачку фасолі, сачэўкі, гароху, грачанае кашы ці густое зупы змакаронам. Гэткая страва была звычайна закрашаная алеем. А на абед, які для шмат каго з прыпозьніўшыхся быў вячэрай, — міску боршчу ці нейкае зупы з кусочкам вываранага соленага мяса, крыху большым за скрыначку да сернікаў. Хлеба (чорнага) даставалі мы кілё на чалавека. Апрача таго ў лягеры была крамка, у якой мы маглі за свае грошы купляць цукер, гарбату, кансэрвы, каўбасы, селядцы, бісквіты, булкі, папяросы і г. д. Грошы за нашу працу нам не плацілі (апрача гэных двадцацёх капеек нагароды за зламаньне забастоўкі). Дык тыя, што не даставалі падмогі грашмі з хаты, мусілі здаволівацца казённай стравай, якое — трэба гэта сцьвярдзіць — хапала, каб заспакоіць голад.
Падчас работы ў лесе спачатку нам вельмі дакучала смага. Вада, якую мы бралі з сабой у бутэльках, замярзала ў кішані. Але праз колькі дзён прывыклі да нястачы вады, і смага ў часе работы нам не дакучала.
Вада тутака — з прычыны ўласьцівасьцяў грунту — была заўсёды жоўтая, колеру моцнае гарбаты, з прыкрым гнілым смакам. Аднак праз нэйкі час прывыклі й да яе.
Да чаго чалавек не прызвычайваецца?!
