возяць з Кемі. Хто меў грошы, мог нелегальна купіць кіпятку на кухні.
Мы былі гэтак змучаны, што хутка ўсе заснулі крэпкім сном.
На работу.
Раптам уначы збудзілі нас: „на работу“!
Што за чорт! На якую работу? Ускаківаем шпарка, бо хто не сьпяшаецпа — нагой у бок! Выганяюць нас з бараку на сьнег. Ясная, марозная палярная ноч. Па небе пралятаюць нейкія сьветлыя хмаркі. Адна недзе чэзьне, паяўляецца іншая.
То пасьля мігцяць па небе нейкія сьветляныя палосы. Там, у прасторы, здаецца, адбываецца нейкі творчы працэс, паўстаюць новыя сьветы...
Гэта мігаціць паўночнае зіхаценьне (северное сияние).
Ідзем па рэльсах. Па бакох горы сьнегу. Далёка відаць таварныя плятформы, нагружаныя дошкамі. Нам дано заданьне: перасунуць гэтыя плятформы пару кілямэтраў у бок станцыі. Учапіўшыся, як мурашкі, за колы і буфары, за тырчэўшыя дошкі, пхаем наперад цяжкія плятформы. Нехта зваліўся са сьнежнага насыпу пад кола. Крык разьдзірае паветра, пасьля лаянка, пасьля йзноў цішыня і чуваць толькі цяжкі подых напружыўшых свае мускулы колькідзесяцёх людзей.
Той, што зваліўся са сьнежнага насыпу пад
