Клумкі загадана злажыць каля сьценкі бараку. Пастроіліся ў два рады. Каманда: „справа по порядку номеров рассчитайсь!“
Няскладна гэта у нас выходзіць. Ляскаючы зубамі ад сьцюжы, крычым ахрыплымі галасамі:
— Первый!
— Второй!
— Третий! і г. д.
Блага! Яшчэ раз ад пачатку: „первый! второй!..“
Навучаюць нас, што на павітаньне: „Здравствуй, карантинная рота!“ мы павінны дружна хорам адказаць:
— Здра !!!
Крычым гэта: „здра!“ Блага! Яшчэ раз! Дрэнна! нядружна, нехта спазьніўся. Зноў: „здра“! Ізноў блага. Нехта крыкнуў зарана. Трэба набраць у грудзі паветра, зрабіць двохсэкундную паузу — і толькі тагды...
Яшчэ раз. Яшчэ ня так. А пасьля йзноў: „по порядку номеров рассчитайсь!“ А пасьля йзноў: „здра!“ Ногі акасьцянелі ад сьцюжы. Вушы мерзнуць. Твары барадатых мужыкоў пакрыліся соплямі лёду. Клумкі нашы счэзьлі пад сьнегам, які ўсё падае і падае. Нашы інструктары зьмяняюцца: адны йдуць у барак пагрэцца, прыходзяць іншыя.
Прыходзіць вышэйшыя „ўлада“ — лягерны стараста, і ён, як усе, таксама вязень. Здароўкаецца.
— Здравствуй, карантинная рота!
— Здра!!!
Блага, за гэта поў гадзіны бязупынна мы кры-
