што яму два разы ў тыдзень прыносілі з хаты. Гаварыў мала. Увесь дзень уздыхаў або маліўся.
Адзін раз надзірацель яго пытаецца:
— Весь ты усьцяж молішся ды молішся, а Бог ня хоча табе памагчы. Сядзіш у падвале ГПУ, а твой Бог ня можа цябе выратаваць.
Жыд уздыхнуў і адказаў філёзофічна:
— Уй! Бог хацеў — ня было ГПУ, Бог захоча — і ня будзе ГПУ…
Раптам, заўважыўшы няасьцярожнась свайго сказу, шпарка паправіўся:
— Ох, што я сказаў!.. Я хацеў сказаць: Бог захоча і я ня буду ў ГПУ…
Эх, ты! контррэвалюцыянер!..
Расстрэлы.
Расстрэлы адбываліся што раз часьцей. Рэдка праходзіў панядзелак, каб аўтамабіль не павёз кагосьці на Камароўку.
Ніхто з нас ня ведаў, што заўтра яго чакае. Толькі адзін меў больш шансаў быць расстраляным, другі менш. Наш вастрожны гумар стварыў спецыяльны назоў: „паехаць на луну“ або „атрымаць тры залатнікі“, дзеля таго што гэтулькі важыць куля з „Нагана“, рэвальвэру, які ўжываецца ў расейскім войску і з якога расстрэлівалі у ГПУ. І сьмяяліся, і жартавалі няраз тыя, хто вось заўтра меўся атрымаць падарунак — трохзалатніковую кулю з „Нагана“. Страшна было глядзець на гэты сьмех і чуць гэтыя жарты. Здавалася, што гэта ўжо сьмяецца, вышчырыўшы свае зубы, чалавечы чэрап!
