Ён глянуў на мяне працяжна і адказаў:
— На Камароўку.
— Што гэта Камароўка?
— Лес. У камароўскім лесе расстрэліваюць. Ці-ж ня ведаеце?
Я нічога ня ведаў. Цяпер толькі даведаўся… Звычайна у нядзелю вяртаўся кур’ер з Масквы, а ў панядзелак пачыналіся расстрэлы.
Мы распачалі новую партыю шахматаў.
Раптам мой партнёр сарваўся з месца і пачаў нэрвова хадзіць па камеры.
— Чаго вы?.. — пытаюся.
— Няўжож ня чуеце?
На падворку гудзеў матор аўтамабіля грузавіка. Мой таварыш кінуўся да дзьвярэй і, прытуліўшыся да іх, пачаў прыслухоўвацца. Я з дзівам глядзеў на усё гэта, не адчуваючы трагэдыі, якая ў той час разыгрывалася ў падвале ГПУ, а ў душы майго таварыша асабліва. Ён раптам адскачыў ад дзьвярэй і кінуўся да вакна.
— Бяруць… — прахрыпеў.
Перад нашым вакном хутка мігнулі нейкія цені. Было чутно, як ад’яжджау аутамабіль. Я глянуў на свайго камрата. Стаяў ён непарушна каля вакна, а сьлёзы капалі з вачэй.
У гэты вечар павязьлі на Камароўку двох здраджаных ім ягоных таварышоў.
Юдава работа.
Хаця дзела майго вастрожнага камрата ўжо было закончана і ўжо яму не заставалася нічога
