— Паедзем зара да радніка польскага пасольства... Вас выменіваюць у Польшчу...
Ад непамернасьці шчасьця дыханьне сьпёрлася ў мяне ў грудзёх. У вачох усё закружылася. Я абапёрся аб сьцяну, каб ня страціць раўнавагі. Нэрвовая сударга сьціснула мяне за горла.
— Вось шкада... — замармытаў я хрыплым голасам.
— Чаго шкада? — зьдзівіўся гепіст.
— Шкада, што ўжо ня здолею прымаць учасьце ў соцыялістычным будаўніцтве...
Гепіст скасурыўся на мяне. Іронія была лішне выразная...
Да граніцы.
Назаўтра ў адкртым аўтамабілі — у кампаніі з савецкім афіцэрам і жаўнерам — ехаў я на вагзал. Мы вырушылі — да граніцы...
А ўсё-ж у вагоне пілнавалі мяне гэтак старанна, як быццам я ехаў не на волю, а назад на Салоўкі, і была небясьпека, што спрабую ўцякаць. Нават у патрэбнае месца я ня мог пайсьці без канвою...
Шпарка імчыцца поезд, а мне здаецца, што ён цягнецца, быццам чарапаха.
Нарэшце — Менск.
Выходзім з вагону.
Да адыходу поезду маем каля дзьвюх гадзін. Мяне вядуць у памяшчэньне чыгункавага ГПУ. Кажуць, што буду бачыцца з маей маткай, якая
