Z-а за сыстэматычную адмову выпаўняць работу... — і гэтак далей...
на расстрэл.
Прысуд выкананы“.
Закалеўшыя, варочаемся ў свае роты.
— Колькі? — пытаецца нехта.
— Я налічуў 123.
— Не 123, а 121. Ты памыліўся: былі з падвойнымі прозьвішчамі.
— Я гэта ведаю.
— Ды якая тут розьніца? Усе роўна...
— А ўсё-ж X-а шкода. Добры быў хлапец!
— Не шкадуй, мо ён сяньня шчасьлівейшы за нас...
— Аднак-жа, таварышы, гэта страшэнная рэч...
— Што?
— Гэта...
— Больш страшэнна, што мы ўжо гэтак звыкліся з усім! Нішто нас не ўзварушае. Раўнадушна стаялі мы тамака, на плошчы, слухаючы знаёмыя прозьвішчы, і нішто нас не ўзварушыла. Думалі толькі аб тым, каб чым хутчэй вярнуцца ў цёплую камеру — на гэтыя заклопленыя нары...
— Пакінь філёзофію... Дый чаго тут узварушацца? Ці ня ўсё адно?...
— От, лепш скажэце, чый чарод ісьці ў кухню „за кіпятком“?
— Сягоньня ягоны.
— Не, выбачайце, я ўчора хадзіў!
