маўся…
БОНДАР. Даўно ўжо гэта. Можэ з двадцаць гадоў будзе, як новы двор будавалі…
ПАДАРОЖНЫ. 3 двадцать гадоў ужо…
БОНДАР. Тады шмат чужых людзей на работу прыходзіло.
ПАДАР. І я прыходзіў.
НАСТА. /Ўгледаючыся ў Падарожнаго/. Нешта мне ў вачах марочыцца… ні то, здаецца, знаю вас, ні то, здаецца зусім не знаю.
МІКУЛА. /З большай, чымсьці калі-небудзь жывасьцю/. І мне тое самое… здаецца, што вас знаю, то ізноў здаецца, быццам зусім не знаю… /Абое гледзяцъ у Падарожнаго, каторы ўстае і, хутка заціраючы рукі, шырокімі крокамі ідзе да палаючай усё ешчэ печы. Тут стануўшы, вьпрастовываецца і нахінаецца да Ганулькі, каторая перэстае прасъці/.
ПАДАР. Ты гаспадарова дачка?
ГАНУЛЬКА. Дачка.
ПАДАР. Самая малодшая?
ГАНУЛЬКА. Самая малодшая.
ПАДАР. А старшая, Марыська, дзе?
ГАНУЛЬКА. Замужэм.
ПАДАР. У гэтай весцы?
ГАНУЛЬКА. Не, ў Дуброўлянах, у мужавай хаці жыве.
ПАДАР. Ў мужавай хаці жыве. /Грудзі яго паднімаюцца карот-
