Гэта старонка была вычытаная
V.
Мячы маланак пелі
І навальніцы йшлі,
І гром вясьняны хмелем
Паіў абшар зямлі.
А вечарамі ў неба
Хтосьць пеўня выпускаў
І аб штодзённым хлебе
Там праўды ён шукаў.
І да глухой паўночы
Вылізваў цемнату.
Сачылі з верай вочы
Пажараў яснату.
Ды „Пяты“ коўдрай чорнай
Прыкрыла ноч сама,
Каб зноў былі пакорны,
Каб зноў… Але дарма!
Дзірван узрылі буры
Шматкамі жорсткіх слоў: —
Чакаюць вёскі — Юры
З вясной затрубіць зоў.
