Гэта старонка не была вычытаная
*
Лёскат нясьмелы ўстрывожыў спакой,
воплескаў хвалі ўзьняліся,
музыкі дзіўнай і сьветлай такой
ціха акорды ліліся.
Дзень пагасаў, бо зімовыя дні
хутка зьнікаюць заўсёды.
Горад запальваў электра-агні,
цешыўся радасна горад.
Стройна колёны ішлі ды ішлі,
а каля брамы нячутна
рабін стаіўся і нэпман прыціх —
чулі вялікасьць, магутнасьць.
*
Дні жыцьця, як лісты у завеях,
ападаюць адзін за адным.
Адыходзяць гады, пакідаючы дзеі
і вялікае працы сьляды.
Людзі розна гады спатыкаюць
і праводзяць парознаму дні:
вось адны ўжо ляглі, спачываюць,
а другія ‘шчэ паляць агні.
Апаўночы пайшлі мы у горад,
мой таварыш зацята маўчаў,
толькі вочы — асеньнія зоры,
переконаньні ў чорных вачах.
