*
Шолах прамчаўся, пасьля навальніца,
громы, узьлёты, агні;
воплескі градам — вышэй за званіцу…
Слова тваё, Селянін!
Прамова тав. Селяніна.
— Краіна пакуты, нядолі сыны!..
Нашай мовай калісь пагарджалі,
і ня марыў ніхто, і ніколі ня сьніў,
каб краіну нам нашу аддалі.
— Каб зямельку аддалі, зямельку людзям,
што змачылі крывёю і потам.
Сэрца радасна б‘ецца сягоньня ў грудзях
заклікае да новай работы.
— Мо‘ каму і здаецца — жыве селянін,
задаволены хатай і полем,
і ня знае ніякіх трывожных часін
і ня знае нічога ён болей.
— Ах, каб зналі, як сэрца часамі баліць
за краіны заходнюю частку,
дзе крывёю сялянскай заліты палі,
дзе ня ведаюць радасьці, шчасьця.
— Ў нашай працы руплівай — імкненьне адно,
збудаваць каб Комуну сусьвету.
Дык няхай жа палае у сэрцах агонь,
над шляхамі да новага сьвеціць!
