Дружнае слова — ура!
Лёзунгі, крыкі і поклічы!
Радасьцю вочы гараць…
Слова даецца Рабочаму.
Прамова тав. Рабочага.
Працаваў на цара, ваяваў за цара,
прападаў у нядолі і горы,
не чакаў, што над краем узыдзе зара
і сьвятлом залацістым надорыць.
— Нават мову сваю, нават мову забыў,
але помніў упарта заўсёды, —
не магу для рабочага ворагам быць
усіх нацый, плямён і народаў.
Час прыйшоў, запалалі над краем агні,
і прымчаліся весткі з усходу,
што насталі інакшыя, новыя дні,
роўнапраўнымі сталі народы.
— Дзесяць год будавалі, і зноў будаваць
будзем так-жа напорна, няспынна.
Гэта наша прысяга — ўсе сілы аддаць —
гэта наша прысяга краіне.
— Мы для будучых слаўных і сьветлых падзей
аддамо і жыцьцё і упартасьць,
бо мы верым — настане, народзіцца дзень,
красаваць будзе шчасьце і радасьць!
