Адбіваецца сьвятло ў кіпучай, палаючай крыві, —
Крыві чыстай, крышталёвай, што вытачылі палкія постаці натхненных, загартаваных змаганьнем за комунізм ваяк.
Яе рубінавыя пырскі паднімаюцца да сіняга зэніту небнай вышыні і зьліваюцца ў разьвеяных рагах косьмічнай яскравасьці, у танклявых валаконцах зорнага мігаценьня.
Хтось тчэ з іх чырвоныя, ірдзістыя палотнішчы, хтось з іх выкройвае яскрава-чырвоныя сьцягі.
Чырвоны сьцяг — з крыві ваяк, прапаленай сонцам.
Ка́ты, каты!
Шалёныя, дзікія!
Вам хочацца болей ды болей крыві працоўнікаў —
Пеністай, гарачай, ап‘яняючай?
Кроў дражніць вас,
Вас дражняць чырвоныя сьцягі?
Вы хочаце затуліць праменісты лік расквітнеўшай Свабоды?
Магутнай сілы віхры руйнуюць стары сьвет, ломяць яго падпоры, заставы, пілі, а ў замен —
Мільёны галасоў з шырока адчынетых грудзей справаджаюць нараджэньне новага, вольнага жыцьця гучным інтэрнацыяналам.
Кароль Лібкнэхт, Роза Люксэмбург!
Празрыстым адбіткам у вогненным промені глядзяць іх мужныя блікі —
У даль бесканечных дзён новага жыцьця —
