НАД ВЯЛІКІМІ МАГІЛАМІ
(Памяці Кароля Лібкнэхта і Розы Люксэмбург)
Хто не адчувае нараджэньня новых дзён?
Гэткіх мала.
Іх не павінна быць зусім…
Дрыжыць, трапечацца ўвесь абшар зямлі.
Хістаюцца гнілыя падпоркі гібнучага стану прыгону. Рушыцца стары сьвет нядолі і мукі, сьвет гвалту і зьдзеку, сьвет здрады і пагарды.
Адбываецца сканчэньне старога, аджыўшага сьвету.
Здаўных-давён спрарочанае, спакон вякоў падсьвядома адчуванае:
Але бяз зыку анёльскіх труб, бяз прыходу Езуса.
Стогне зямля, і тысячагалосым громам, ня стухаючымі маланкамі ракаціць узьнятая навала, і хлешча-разьліваецца бура-паўстаньне.
Хто гэтага ня бачыць?
Такіх няма.
Такіх, хто-б ня бачыў нараджэньня новага жыцьця, —
Такіх няма!
Вялікае нараджэньне вялікіх падзей захапіла ўсіх і ўсё.
Хто пяе ім літаньне, хто сьвяткуе ўрачыстасьць, хто ад іх бяжыць, як утрапёны, няпрытомны.
Чырвоным праменьнем пажару заліўся небасяжны пазем, — гарыць неба, гарыць зямля.
