Гэта старонка была вычытаная
Прамоўца голасна людзям пачаў казаць:
„Краіну вольную, што панства разбурала,
Павінны мы сумесна, разам аднаўляць“…
І стройна з вуст прамоўцы словы палкія прызыву,
Бы іскры зыркія, разносяцца наўкруг;
І зноў стадол, прыўцішаны, прытоены, маўчлівы
Ўшчынае гуць пад рупны, выбухнуўшы рух…
І ў гудзе тым клякоча помста тысячнай грамады
Да тых, каму ўспадзе на думкі йшчэ калі
Падняць руку узбройную сваю ці мець панаду
Зрушаць аднову роднай, вольнае зямлі.
Менск, 29/X-22.
|}
