|
Няхай песьня далёка нясецца, |
У гэтым вершы пясьняр бачыць карэньні цяжкага жыцьця беларуса ў нацыянальнай няволі, у нацыянальная несьвядомасьці. Бо "краю мой родны, усімі забыты"[2], бо з беларуса "кпяць нікчэмна ў яго роднай хаце". Аднак, гэтым нотам М. Чарот рашучай ад іншых поэтаў процістаўляе колектыўны момант, няпрымендля змаганьня за лепшае жыцьцё. Жыцьцё палепшыцца, зазначае ён, выключна ад соцыяльна-нацыянальнага вызваленьня. А апошняе правядуць грамады:
|
Зьнікнуць хмары, сонца ўзыйдзе |
Характарна, што М. Чарот не дае жадных намёкаў на голыя нацыянальныя ідэалы, ня ставіць іх асобна ад соцыяльных. Невялікая колькасьць яго вершаў, памечаных 1919 г. і надрукаваных у зборніку "Завіруха" (Менск, 1922 г. Дзяржаўнае выдавецтва Беларусі), як найлепш выяўляюць яго пераходную ступень да чыста рэволюцыйнай творчасьці 1920 году.
