Перайсці да зместу

Старонка:Узгоркі і нізіны.pdf/76

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Старонка праверана

ўсё хараство створана на карысьць таго, „хто багаты, адзеты і сыты?“ Не! Пераконаны поэта, што:

Негаданай песьняй-казкай
Разыграецца часіна…
З сонцам, з сэрцам, з вечнай ласкай
Не прасьпі вясны, дзяўчына[1].

У нутры Янкі Купалы, як на фотографічным шкелку, адбіваюцца ўсе вібрацыі з жыцьця Беларусі. Ідэі і іх выяўленьні не праходзяць міма яго пачуцьця.

Праўда, зацяжная рэакцыя, зьвязаная з незавідным экономічным станам, у якім жыў пясьняр, не магла не адбіцца на яго настроі. Памерны ўзрост соцыяльна-нацыянальнага руху перад вайною не абяцаў таго, што прынесла вайна. І сяганьні ў наступнае, і вера ў шчаснае жыцьцë — належыць моцнасьці і перадчуванасьці поэты. Становішча цяжка гняло. Максім Багдановіч часта пытаўся, ці хопіць сілы перажыць грамадзкае гора, а Якуб Колас зьняверваўся, і трэба было быць Янкам Купалам, каб заставацца оптымістым, упэўненым у нямінучым прыходзе лепшых дзён:

Глядзі, ўскалышацца, прачнецца
Мільённы, прыспаны народ[2].

І толькі адзін, выразна трывожны момант можна адзначыць у творчым жыцьці поэты. Гэта — момант абвяшчэньня сусьветнай вайны. Зьвязаны ўсімі фіб-

  1. Шляхам жыцьця“, стар. 88.
  2. Там-сама, стар. 159.