люцыі 1905 г. — сьведкамі таму. Гэта-ж у імя волі адбываюцца магутныя бойкі, гэта-ж за ёю
|
Ідуць людзі — ў крыві грудзі, |
якім
|
Няма ночы, жарам вочы |
Яны поэту самога
|
Абуджаюць, узываюць: |
Ваяўнічасьць настрою, бадзёрасьць не пакідаюць Янкі Купалы на працягу доўгага часу: ён жыве з эпохаю, сугалосна з часам грандыёзнага ўздыму працоўных гушч 1905 г. Блізкія ідэалы, што залуналі на сялянскім паземе Беларусі, — ідэалы родныя і мілыя поэце. І мы бачым, як глыбока прасякнуты баявітасьцю яго вершы тае пары. Сум і безнадзейнасьць тане ў шырокіх хвалях высокіх парываньняў. Поэта пытае:
|
Ах, ці доўга, братцы, будзем пад нядоляй мы стагнаць? |
І адказвае, што гэтым гору не пасобіш, што вакола працаўнікі ў нядолі ды брудзе, таму што „самі многа вінаваты“.
Так, віну за цяжкі стан Янка Купала сьвядома ўскладаў на самыя працоўныя гушчы. Гэта ён адзначаў у многіх мясцох у розных варыяцыях. Процілегласьць між панам і сялянствам вельмі востра
