Алесь Гарун у вершы "Муляру" бадзёрыць тых, хто складае вялікі мур для вастрогу, і ўпэўняе, што іх праца пабудуе зьняволеным працаўніком:
Мур вялікі вольнай волі,
Мур высокі да нябёс,
Мур братэрства, роўнай долі,
Мур для радасьці бяз сьлёз.
Гэты мур будуе кожны рабочы, хто сваëю працаю корміць сьвет, а сам застаецца ў няволі. Для мура стукае молат шаўца і шыпіць пілка пільшчыка; для яго гудзе кавальскі мех і б'е кавальскі молат. Зьяднаная сіла працоўных адна здолее гэты мур узьнесьці на зямлі...
Хв. Чарнушэвіч адчувае абуджаючы сыгнал кавальскае працы, на гукі якое вырасьце падмога:
Куй, каваль! Зялеза гнецца...
İскры хай лятуць далёка,
Хай стук молата нясецца,
Сэрцы ранячы глыбока.
К табе прыдуць на ўспамогу,
Нібы вырастуць з зямлі,
Бо ў жыцьці куюць дарогу
Людзкай долі кавалі.
Куй, каваль. Няхай прачнецца,
Хто йшчэ сьпіць чароўным сном, -
Да іх хутка данясецца
Песьня молата „дзін", „бом"!
Лера памянёных пісьменьнікаў кратае рознастайныя процэсы працы, находзіць у іх хараство і мотывы вызваленьня, і пісьменьнік у кожным руху работніка, у кожным яго стуку чуе водгалас надыходу свабоды. Працоўнымі мотывамі час-ад-часу захатляецца і Янка Купала. Як і другія, ён падглядае шаўца пры варстаце, каваля пры горне. Але Янка
