роічны бок гэтага пачуцьця, каб надаць большай вобразнасьці і хараства тэй чыннасьці, якая зьвязвае яе, Марыну-паўстанку, з чырвоным камандзірам Іванкам.
Пачуцьцё каханьня, у даным выпадку, служыць для песьняра сродкам, які ўзбагачае і ўпрыгожвае і паглыбляе процэс змаганьня за вызваленьне.
Да гэтага мы звычайна сустракалі ў літаратуры розных народаў высокія ўчынкі жанчын іншага стану якім песьняры аддавалі сваю поэтыцкую ўвагу Многім памятаюцца вобразы Някрасаўскіх княгінь — Трубяцкой і Валконскай, Таўстоўскіх героінь-жанчын (Ганна Кареніна ды інш.), многалікія тыпы рэволюцыянэрак-інтэлігентак многіх іншых пісьменьнікаў.
У беларускай літаратуры бадай што ня было ніводнага твору, прысьвечанага цалкам жанчыне, пры гэтым у аспэкце рэволюцыйных падзей. М. Чарот першым падае нам тып прыгожай сялянкі Марыны, прадстаўніцы змагальнікаў з боку жаночага роду. У пераплёце пачуцьця каханьня да „Івана-ваяводы чырвонай дружыны“ з пачуцьцём крыўды на цяжкае становішча окупацыі, у якім
|
Працы многа — хлеба няма… |
Марына пакідае асірацелую матку ды ідзе ў паўстанцкі атрад.
|
З хлопцамі-малойцамі вандруе… |
