Старонка:Узгоркі і нізіны.pdf/103

ніну вольнае працы ў прыгожых, жыцьцярадых, празрыстых фарбах. Вось "Касавіца":

Загарэўся усход... Бляск зарніцы патух...
На траве сьлёзы буйнай расы...
Грае ў вёсцы труба, — выганяе пастух...
Між кустоў чутна песьня касы.
Забялелі шнуры ад кашуль мужыкоў,
І калышацца хваляй рады...
Сьвіст касы, звон мянташак, брускоў,
Ды ад ног на балоце сьляды...
За пракосам пракос выплывае уміг
З мора вечна зялёнай травы...
Касцоў песьціць рукой сонцавей залаты, —
Чэша променем сноп галавы...^[1]

Тут ужо ня сустрэць сумных тонаў. Усё зьзяе ў бліскучых фарбах радасных настрояў. "Касцоў песьціць сонцавей залаты". Труба ня трубіць, а „грае". Каса „пяе". Чаму? Ды таму, што касец працуе на сябе, а не аддае плён свае працы другому. Час, калі праца ішла з-пад бізуна, мінуў.

Час той загінуў, ня трэба хавацца,
Кожны працуе на волі...
Выйдзема, хлопцы, ўсе выйдзема, братцы,
К працы вялікай на поле!
Нашу краіну, што звалі ўсе дзікай,
Зробім квяцістай, прыгожай!..^[2]

Побач з радасьцю ад вольнае працы, у М. Чарота бурліць жаданьне бачыць сваю краіну "квяцістай, прыгожай". Гэта пачуцьцё займае адно з важных месц у комплексе Чаротавых ідэй. Ён не

1. „Завіруха", стар. 79.
2. Іbіdem, стар. 78.