Гэта старонка была вычытаная
Хвілінаю Галіна анямела
дый потым стала залівацца-рагатаць…
Сьцяпан пачуў — ня можа больш змагацца,
сілы трацяцца, ў вачох імжыць туман.
Прышла пара з жыцьцём яму растацца;
ў прадоньне возера з вакна зьляцеў Сьцяпан.
І раптам возера ўздрыгнула, загручэла,
халодным гулам моцна ўдарыў гром!
І стала возера, як жвір акамянелы;
хвалі шумныя застылі курганом…
А няпрытомная Галіна рагатала…
Шалёным віхрам вецер застагнаў…
Зямля затрэслася!. Разьнёсься гул абвалу
і зьнік палац — стварылася багна.
..........
… Васеньнім вечарам засьвішча ў полі вецер,
застогне лес, рассыплецца імгла…
Ў мястэчку, ўспомніўшы расказываюць дзецям,
— Было даўно… Тут быў палац…
1926 г.
|}
