Зьлюбіліся, як зоркі з ночкай цёмнай,
Як сонейка з калосьсямі палёў.
… Прышла аднойчы Галя засмучонай,
Вочы поўныя гаручых буйных сьлёз.
Жыла агністым шчасьцем кожны вечар
І раптам змушана каханьне пакарыць…
— Волі бацькавай ня можна супярэчыць, —
З другім загадана, з другім мне трэба жыць…
— Як на сьмерць паеду я да шлюбу;
Не адну я ўжо сьлязінку праліла.
Даруй мне, мілы мой, даруй, саколік любы,
Застацца нам часіна надышла.
Сьцяпан устаў, зьвіліся вочы гневам,
Сэрца сьціснулася, моўчкі адыйшоў.
Думкі носяцца — закінуць шнур на дрэва,
Каб навек застыгла ў жылах кроў.
Ночку цэльную ў трывозе, ў задуменьні —
ў цёмным лесе ноч правёў Сьцяпан,
Помста выклікала сьмелае імкненьне, —
Помста горда выпрастала стан!
Галасіла ў роспачы Галіна,
плачам ночаньку за горы правяла,
Шкада было Сьцяпана ёй пакінуць,
хоць ня простае крыві яна была:
