Старонка:Угрунь (1927).pdf/72

ЛЕГЕНДА

Стаяў палац… Панурай вежай
глядзеў сурова ў сінь далін.
Наўкола лес сьцяной бязьмежнай
ліў сьлёзы з стромкіх верхавін,

Стаяў палац… Стагналі сёлы,
мястэчкі гнуліся ў бядзе…
Спрадвеку згорблены,
дарогай невясёлай
ішоў за днем нявольны кожны дзень.

У тым палацы, ў сьценах мураваных
жыла Галіна — панская дачка,
Яна таемна, вечарам румяным
хадзіла ў лес пабачыць юнака.

Сьцяпанам зваўся той юнак прыгожы;
з мястэчка быў, ён з нашых сам, каваль.
Сустрэнуцца… На возеры варожаць
і слухаюць жартлівы гоман хваль.