Гэта старонка не была вычытаная
III
Румянцам зара па-над садам
заіграла, як твар юнака.
Я сустрэў цёмназорую радасьць,
я дзяўчынку выпадкам спаткаў.
Дык чаго маладому журыцца,
разьлівацца мілоснай сьлязой.
Ці-ж ня лепш узьвівацца крыніцай -
гучных песень вясны залатой?
А вось глянем, усхліпваюць людзі,
і сьлюнявяць вірлівыя дні.
Так бывае, калі хто заблудзіць
даліной жыцьцёвейных зарніц.
Можа ў старасьці й мне сумна стане,
а сёньня чаго сумаваць?
Забыцьцём атуляе каханьне;
рассыпаючы хмель хараства.
