Гэта старонка была вычытаная
З жыцьцём нясуладзіўшы,
як на чужыне,
пакінуўшы вёску сьціраюць асфальт.
Любоў да жыцьця
няпрыкметна ў іх стыне,
ня вабіць іх заўтрага сьветлая даль.
А горад бязьлітасны,
горад бурлівы,
— зьнямог, —
ён ня спыніць крылаты свой бег!
…Бяспрытульнымі
песьнямі выюць нудліва,
праз сьлёзы ўзьнімаюць асінавы сьмех.
Ім не ўдалося
з горадам зжыцца,
дзіка ім песьня сталёвых машын.
Горад іх давіць, як пылам кастрыца,
як вёску іх родную горкі палын.
Кожнае слова іх
смутак зьвівае,
быццам бясьсілем хварэе ўдава.
Эх, Беларусь, ты мая, залатая
згіне дарма не адна галава.
Няўжо гэтак цяжка
на новай пуціне
