Гэта старонка не была вычытаная
Пайду праз балоты…
Гэй, гэй, дрыгвою!
Сустрэну я вербаў раскіданы шум.
Ці простаю сьцежкай іду ці крывою —
радасьць у сэрцы сваім нашу.
Вышаў я ў сьвет…
Дарога цяжкая…
Імкненьне — адно што ўцяшае, заве.
Дарогай сялянку за працай спаткаў я,
ўсьміхнуўся ў вачох яе вольны сусьвет…
Імкненьні юнацтва…
Гэй, гэй, Падарожжа,
вечнае сонца, радасны кліч!
Наша жыцьцё навальніца ня зможа
ў родных прасторах бязьмежнай зямлі.
Няхай сутарэньне
мяне прабачае,
пайду па шляхох беларускіх далін.
Пайду я па вёсках, бо іх пакідаюць,
нявывяўшы ў полі заросшы палын.
У горад ідуць…
Да прысадаў сабака,
шавелячы хвост, прабяжыць усьлед.
іх ня прывабіла, сілай ніякай,
хата-чытахьня, ячэйка, савет…
