Гэта старонка не была вычытаная
Энгельс, Маркс, Ласаль і Гэйне
чулі ў хвалях веснавейных
гоман родны, дарагі.
А ў піўных пяюць цыгане,
звон бакалаў, пляска, сьвіст.
У кутку сядзіць, як глянеш,
бяспрытульны віленчанін —
бэ-эн-эраўскі міністр.
Грудзі ныюць, высыхаюць,
за душою ні рубля.
Па далёкім родным краі
сум агортвае — зьвівае,
як-ні-як, свая зямля.
Там Дзьвіна і слаўны Нёман
даражэй, чым горды Рэйн.
Там пачуеш звонкі гоман,
там і Віцебск, там і Гомель…
Эх, хутчэй-бы, эх, хутчэй!
І у думках ён імчыцца
праз фокстроты і джаз-банд…
— Вось у Менску, у сталіцы,
правіць роднаю зямліцай —
і зганяе прэч туман.
