Гэта старонка не была вычытаная
Думкі зьніклі… Рыкашэтам
злосьць кідала яго ў жар,
Беларусь над цэлым сьветам,
як Расія — край Саветаў
і абраны камісар…
Дні плылі… Міналі годы…
Зьмен віхрыстых ён чакаў.
Няўсьміхнулася пагода,
беларускаму народу
ліст раскаяньня прыслаў:
…„Думаў так, а выйшла гэтак;
рвуцца ў даль за годам год.
Ў Беларусі ўсё саветы,
шлях аздобіў агняцьветам
шматпакутны наш народ.
О, прымі мяне, як сына,
шчыры шлю табе паклон.
Разам зробім для краіны, —
зробім — лепшыя хвіліны,
стрэнем радасьць новых дзён“.
І задумаўся, а сьцюжай
камянела ў жылах кроў…
Калі ехаць — значыць дружна,
працаваць, як сьлед, напружна,
бо… змагу вярнуцца зноў.
