Гэта старонка не была вычытаная
Цяжка, цяжка і сьцюдзёна
і няма прыпынку:
ні матулі, ні знаёмых,
бедная дзяўчынка.
Горам лютым ветры выюць
асушаюць сьлёзы.
Сэрца плача. Грудзі ныюць.
Страх нясуць марозы:
Як заўсёды, ой бадай іх,
дні бядой ляцелі…
і як баецца у байцы
сірату сустрэлі.
У прытулак наш забралі
і лягчэй ёй стала.
Але вуліца бяз жалю
сілу падарвала;
Шанавалі — даглядалі
любую сястрыцу.
Ў вечар песьні ёй сьпявалі,
толькі-б ня журыцца.
Толька-б вось каб сум закінуць
і няўспомніць гора.
Зьвіць дзяўчынцы-сірацінцы
радасьць з ясных зорак.
