Старонка:Угрунь (1927).pdf/22

ВЯНОК

Сумны сёньня дом дзіцячы,
ня зьвініць крылаты!
І вось вецер быццам плача —
скрыўджаны утратай…

∗
∗     ∗

Бяспрытульная дзяўчынка
згінула — змарнела.
Хлеба чорнага скарынку
тыднямі ня мела.

Што-ж рабіць? Каму схіліцца?
Дзе знайсьці збавеньне?
Сохне твар, як жоўталісьце,
сохне ў сутарэньне.

На работу дзе наняцца,
дый гадкоў-жа восем.
Хто там дасьць якую працу,
дый каго папросіш?