Гэта старонка не была вычытаная
Але сёньня цёмнай ноччу
сэрца замаўчала
і жыцьцё, як той лісточак
з дрэва адарвала.
Над пагорбленай царквою
завывае вецер.
Апавітае імглою
зашумела вецьце.
Сумна-сумна над курганам
ставяць дамавіну.
Сэрца жудасьцю нязнанай
рвецца ў сьвет — даліну.
А наўкол крыжы, магілы.
помнікі, капліцы.
Ой, шкада дзяўчынкі мілай,
Ой, шкада сястрыцы.
Ня сьціхае шум зялёны,
жаласьліва-хмурны;
ў гэтым шуме засмучоным,
быццам звон хаўтурны.
Захісталіся бярозы,
як сіроты плачуць,
нібы сьвечы пры дарозе,
сьвечы, няіначай.
