Малодшым маім таварышам — дзецям працоўных Савецкай і Заходняй Беларусі — прысьвячаю.
1
Як толькі ноч суровая
за небасхіл зьбяжыць,
зарніца каляровая
краем задрыжыць.
Устануць і зьбіраюцца
на поле мужыкі,
а ў горадзе ўзьвіваюцца —
гудкі… гудкі…
2
Рабочыя адважныя
на фабрыку ідуць —
хутчэй пазбыць сярмяжную
нам спадчыну бяду.
