Старонка:Угрунь (1927).pdf/16

4

Глуха на вуліцы. Скованы камень.
Зьзяе ліхтар, нібы зорка ў тумане.
Гутарку з стрэхамі, страшна парою,
цемень заводзіць сыпучай імглою.
Холадна. Жудасна. Ногі слабеюць.
Сэрца ў трывозе начной ледзянее.

5

Знаю, ня весела. Ночка цягучая
цемрай васеньняю так надакучыла!
…Толькі як дворнік старэнькі устане —
думкі ўзьвіюцца, — радасьць сьвітаньня.

15. X. 26

|}