Старонка:Угрунь (1927).pdf/15

ВАРТАЎНІК

1

Ночанька цёмная голаву зьвесіла,
— Сумны ты, дружа?
Знаю, ня весела.

2

Шорах пачуецца, постаць находзе,
думка адна: бязумоўна, злодзей.
Хто-ж яго ведае, хто разгадае?
Кажуць, што ночанька гора стварае.
Крамы жалезныя. Сэрца слабое.
Страх неразлучны з праклятаю цьмою.

3

Часта ўначы валацугі праходзяць,
ведаеш, дружа, ня кожны з іх злодзей.
Часам бывае падыйдзе каторы
дасьць закурыць, ад душы пагаворыць,
сядзе ля крамы, такі ўжо ў іх звычай,
сьмела, ня бойся ты іх, вартаўнічы.