Гэта старонка не была вычытаная
9
Ворагу толькі і болей нікому
долі такой не жадаю.
Бегчы часамі хацелася з дому…
Як пражыла? Ня знаю…
Кідацца мне давялося ня мала, —
да цёмнага змроку ад раньніх зарніц:
Я ўжо казала, халоднай навалай
грудзі слабелі, як сталь на агні.
Дзе-ж я магла хоць падумаць часамі,
што ўсё-ткі сапраўды лягчэй зажыву.
Ведала толькі: на сэрцы камень,
ведала толькі: палын-траву.
Ой-жа, з мінулым ня лёгка расстацца,
ой-жа, ня лёгка вось так расказаць…
Дваццаць гадкоў праляцела… Двац цаць…
................
Матчыны скроні прамыла сьляза…
