рускіх, так і польскіх паноў, бяз розьніцы нацыянальнасьці. Большасьць паўстаньняў адбываюцца ў польскіх маёнтках толькі таму, што паноў-палякаў на Беларусі было куды болей, чым паноў-рускіх. Ня гледзячы на раздачу ўрадам зямель рускім вяльможам і дваранам, рускае зямляўласьніцтва яшчэ нязначна пашырылася на Беларусі. Вельмі часта ўрад ня мог уцішыць паўстаўшых аднэй поліцэйскай сілай, прыходзілася вынікаць вайсковыя часткі. Толькі к сярэдзіне 1797 году ўраду ўдалося з вялікаю жорсткасьцю зьліквідаваць сялянскі рух.
Яшчэ больш сялянскае пытаньне завастрылася на Беларусі ў часы кампаніі 1812 году. Думкі аб вызваленьні ад панскага прыгону пачынаюць яшчэ глыбей прасякаць у сялянскія гушчы. Вайна разбурыла і зруйнавала край, а разам з тым разбурыла звычайныя штодзённыя экономічныя і політычныя адносіны паміж панамі і прыгонным селянінам. На Беларусі адбівалася частая зьмена ўлад, каторая ўтварыла для селяніна магчымасьць застацца вока-на-вока з тым панам, каторы ў звычайныя часы ўкрываўся за моцным каркам сваёй панскай дзяржаўнай улады. Гэты факт даваў магчымасьць рабіць тое, што ён сам хацеў.
Найперш ад усяго беларускі селянін выяўляў сваю волю тым, што ён проста-на-проста пакідаў пана і ўцякаў ад яго апекі ў лясы і балоты. Там ён рабіўся вольным чалавекам, асабліва, калі ў яго рукі пападала зброя. Весткі таго часу гавораць нам, што па лясох і балотах Беларусі ўтварыліся даволі значныя ўзброеныя сялянскія атрады, якія не давалі паном спакойна жыць, нападаючы на маёнткі. Калі жыцьцё на нейкі час уцішылася і на чале Літвы і Беларусі стаў так званы Часовы Ўрад, то беглыя сяляне і тады ня думалі вяртацца з атрадаў дамоў для выкананьня сваіх „хлопскіх" абавязкаў. Гэтыя атрады рабілі шмат клопату Часоваму Літоўска-Беларускаму Ўраду, учыняючы непарадкі і наводзячы страх на паноў. Проці сялянскіх атрадаў, для падтрыманьня старога соцыяльнага парадку, урад павінен быў організаваць 6 батальёнаў егераў з лясных камандаў.
Адначасна з організацыяй лясных егераў, у ліпні 1812 г. Часовы Ўрад выдае адозву да ўсіх жыхароў Беларусі, якая ў сутнасьці сваёй мае адносіны выключна да зьбеглага сялянства. Адозва прапануе сялянам, каторыя пакінулі двары і паноў, каб
