товічыку здалося, што пастушку стала лепш, калі ён змоўк.
— Ну, ідзі, — сказаў Скуратовічык.
Пастушок нават і не падняўся.
— Ну, уставай!
Пастушок патрос галавой.
— Ты пойдзеш ці не?
— Я паляжу трохі, баліць.
Скуратовічык рвануў пастушка за плечы, дэманстрацыйна і злосна перакінуў цераз сваё плячо, галавой назад, нагамі сабе ў рукі, і панёс, трымаючы адну нагу так, каб не запэцкацца ў кроў.
— Баліць, баліць, — заенчыў пастушок.
У гэты момант ён быў прыціснут к плячу свайго гаспадара, тварам у самы яго карак, у самую шыю. На шыі былі бародаўкі і праходзіла тонкая, але вельмі выразная рыса, белая, падобная як-бы да шраму. Гэта назаўсёды асталося ў яго памяці.
— Я пайду, пайду, — енчыў пастушок.
Скуратовічык, мала клапоцячыся пра тое, што гэта жывая істота, скінуў хлапчука на зямлю і пагнаў каровы. Пастушок праляжаў на зямлі хвілін дзесяць і папоўз.
Цяпер Міхал Тварыцкі бачыў перад сабой тую самую шыю, з бародаўкамі і з белай рысай. Ён падступіў бліжэй. Чалавек не паварушыўся, ён драмаў, небарак, напрацаваўшыся за ўсе дні на пабудове. Міхал Тварыцкі стаяў і глядзеў на гэтую загарэлую шыю. На ёй павысядала кароткае шчацінне. Можна было заўважыць, што ў сваім месцы, у пэўны час шыя гэтая бывае пад добрым даглядам: яна брыецца, мажацца, а тут давялося ёй (а можа гэта не раз бывае, час ад часу) спрабаваць ветру і пылу. Густая загара ляжала на ёй.
У першую хвіліну Міхал Тварыцкі сам сабе не
