ным святле, якое хутчэй было падобна да цемрыва, ён абчэсваў бервяно. Гэта не была пільная работа, але вельмі можа быць, што яна была яму тым, чым ёсць у пустыні страусу пясок, куды ён хавае ад страху сваю галаву. Ці было страшна гэтаму чалавеку цяпер? Не. Гэта можна сцвярджаць. „Уласная жонка не згубіць мяне“. Але трывога, вялікая, незразумелая, змагалася ў ім з спакоем. І ён тапіў яе ў працы. Ён біў з-за вуха сякерай, гэты працавічок, лічачы сябе нявіннай ахвярай перад усім светам, і вельмі-ж перад жонкай. А як-жа! Ён-жа хіба забіваў каго, ці абкрадаў, ці грабіць хадзіў? Гэтая нявінная авечка сваімі рукамі не прычынялася ні да якога злачынства. Гэтая авечка арала і сеяла, і ў гэтую восень яшчэ больш, як калі, працавала! Хіба яна не выпаўзла з плугам на поле, калі людзі яшчэ спалі? А грошы? Яна іх знайшла, а не крала!
„Жыццё-ж няпэўнае, і кожнае стварэнне сваё месца павінна абгарадзіць… Дзіцё малое! Слабенькая дзяўчынка! Можа бацьку заб‘юць на вайне калі-небудзь, а яна астанецца басаногая сірата. Хіба не павінен бацька падбаць пра яе? А тая справа, на якую гэтыя грошы былі прывезены ў банк? А што яму да таго! Гэта ўсё чужыя людзі, ён іх ніколі не бачыў і можа бачыць не будзе. Пайдзі, паспрабуй, папрасі ў іх чаго. Дадуць? Ніколі. Прыдбаеш — будзеш мець. А не прыдбаеш — не будзеш мець“.
— Слухай, — перарвала жонка яго думкі. — Я заявіла.
Ён выпрастаўся над абчэсанай дзеравячынай, спусціў да нагі сякеру. Абцёр рукавом пот з ілба. Штосьці накшталт усмешкі з‘явілася на яго цёмным ад брыдкага святла і неахайнасці твары.
— Заявіла.
