(2-я дзяўчынка прынесла табурэцік. Шэйнакатрыншчык сеў і пачаў іграць. Дзеці, узяўшйся за рукі, прытупваючы, пашлі скакаць. Асабліва старэнна прытупвала 1-я дзяўчынка, якая была пасярэдзіне кола. У самы разгар гэтых скокаў падышла Анжэліна. Яна прыціснула да грудзей свой клунак і з зайздрасьцю глядзела на ўсіх, асабліва на 1-ю. Кола раскідаецца, танцуюць у парах. 1-й няма пары, і яна падбегла да Анжэліны).
1-я. Хадзі, мы з табой паскачам, а то мне няма з кім.
Анжэліна. Не, ня буду я скакаць. (Сьціхла музыка).
1-я. Чаму ты ня хочаш паскакаць?
Анжэліна. Ну, вось і музыка сьціхла.
1-я. Яны яшчэ будуць іграць.
Усе. Яшчэ, яшчэ.
Міль. Пераменім ноты.
Шэйнакатр. Рыхтуйцеся на вясёлую, вясёлую!
1-я. Ну, вось бачыш, будзе вясёлая.
Анжэліна. Не, я ня буду скакаць.
1-я. Чаму? Хіба-ж ты ня ўмееш? Пойдзем, я табе пакажу. (Анжэліна ступіла крок і спыйнілася). Ну, чаго-ж ты?
Анжэліна. Мне ня можна скакаць. Я не павінна хацець скакаць. Дзедка мне казаў,
