Гэта старонка не была вычытаная
З жыцьцём нясуладзіўшы,
як на чужыне,
пакінуўшы вёску, сьціраюць асфальт.
Любоў да жыцьця
няпрыкметна ў іх стыне,
ня вабіць іх заўтрага сьветлая даль.
А горад бязьлітасны,
горад бурлівы,
— зьнямог, —
ён ня спыніць крылаты свой бег.
…Бяспрытульнымі песьнямі
выюць нудліва,
праз сьлёзы ўзьнімаюць асінавы сьмех.
Ім не удалося
з горадам зжыцца,
дзіка ім песьня сталёвых машын.
Горад іх давіць, як пылам кастрыца,
як вёску іх родную горкі палын.
Кожнае слова іх
смутак зьбівае,
быццам бясьсільлем хварэе ўдава.
Эх, Беларусь, ты мая маладая, —
згіне дарма не адна галава!
Няўжо гэтак цяжка
на новай пуціне
радасьцю ўсеяць дзянёчкі свае?
Няўжо прагляне іх карчмы багавіньне
дый сум замагільны на век абвіе?..
