|
Раніцай рана,
Ледзь сьвет — зарою
зальле пазалотаю нашу зямлю, —
пайду ў падарожжа, пайду даліною,
Моладасьць ветла прасторам схілю.
Сінім туманам,
расою сасновай,
вочы прамыю, песьню гукну!
Разам з заросшай зялёнай дубровай
шэлестам лісьцяў сябе апрану.
Пайду праз балоты…
Гэй, гэй, дрыгвою!
Сустрэну я вербаў раскіданы шум.
Ці простаю сьцежкай іду ці крывою —
радасьць у сэрцы сваім нашу.
Няхай сутарэньне
мяне прабачае,
пайду па шляхох беларускіх далін.
Пайду я па вёсках, бо іх пакідаюць,
ня вывеўшы ў полі заросшы палын.
У горад ідуць…
Да прысадаў сабака,
шавелячы хвост, прабяжыць усьлед
Іх ня прывабіла, сілай ніякай,
Хата-чытальня, ячэйка, савет…
|
