Гэта старонка не была вычытаная
я чую, як ніколі, спакайней сябе…
Прыгожы кут!
У вечным супакоі,
нявольна забываешся аб дзікай барацьбе.
Марына
Якое хараство, павольна дзень зьнікае,
Людовік, глянь, які цудоўны ўзор.
Людовік (нібы злосны)
Заўсёды ўвечары на зоры паглядае
хамства адзічэлае, выходзячы на двор.
Хадзем, Марына, сядзем тут на ўзгорку,
будзем выглядаць, як месяц усплыве…
Разам адшукаем свайго шчасьця зорку.
Марына
Разам будзем слухаць, як маладняк пяе…
Людовік
Разам, толькі разам, праз усе хвіліны
нашых дзён.
Марына
Ці будзе толькі час?
Людовік
Будзе і вялікі! О, мая, Марына,
слугі верныя дадуць нам, праца іх для нас.
Марына
Ты надзвычайна дзіўны, пэўны ўжо праз меру
Людовік
Думаеш, што шчасьце разаб‘юць нам басякі?
