Тадэуш
Заўчора і каваль ад панскае прынукі
пабіты, змучаны у хату ледзь прыдбаў.
А ўвечары злажыў худыя рукі —
і дужы быў, і ўсё-ткі ня стрымаў.
Адно вось моладзь з чырвані істужкі
ўзьдзене, кажучы — для новага жыцьця…
Паніч аднойчы мне: — „лаві ты іх, што птушак,
і станеш мне, як роднае дзіця“.
Але стары я ўжо, а ўсё-ткі сэрца маю,
і здраднікам з пракон вякоў ня быў…
Цяпер ужо і песень не сьпяваю,
ня любы мне і крык маёй трубы…
(Паглядае на захад)
Э-э… тут ужо і сонца за гару сядае…
(Устае)
Паганю скаціну… хай паўзе дамоў…
А ў вёсцы, пэўна, навіна чакае,
ня было і дня, каб ня лілася кроў.
О, крывавыя паны разводзяць штукі,
каб расказаць — ня стане ў сэрцы слоў;
гарачае жалеза суне табе ў рукі,
тут табе дзяўчына, і гуляй у любоў…
(Ківаючы галавой, ідзе на выган)
Трымаючыся за рукі, уваходзяць паніч Людовік і яго паненка Марына. |
Людовік
Вось толькі тут,
вось толькі тут з табою
