|
Шумліва-чароўнае Чорнае мора
ўскідвае хвалі на ўзвышша скал.
Водгульлем гордых у пролазах горных
пераклікаюцца з валам вал.
Рабінавай ноччу разьюшацца ветры,
хмары насунуцца цёмнай сьцяной.
Заліты халодныя грудзі Ай-Петры
гарачай татарскай сьлязой.
Век пад няволяю гнуўся татарын —
у горах бязьлюдна жыцьцё каратаў.
Шторм! Навальніца! і праз ахвяры
вольным татарын стаў.
Ня знацца ўжо болей з тэй доляю горкай,
шчасьцем абвіў іх паўстаўшы Усход…
На небасхіле ясьнеецца зорка —
савецкі плыве параход.
Зялёным агнём кіпарысы маўкліва,
радасна вабяць у цемень скал.
Чорнае мора, адвеку шумлівае,
волю тваю гучнай песьняй спаткаў.
У сэрцы, ў грудзёх хараством каласілі,
білі паклоны, насілі дары.
Пазалотай поэзіі ласкава зьвілі
сонечна-казачны Крым.
Micxop, 1925 г.
| 
