Гэта старонка не была вычытаная
возера й замак, —
былы чорнацьвет.
Гнулі, ой, гнулі
народную сілу
няволяй паганай
да жвіру-зямлі.
Прайшло, прамінула!
Жыцьцё ўскаласіла
зернем румяным
прывольных хвілін.
І лютая сьцюжа,
і вецер-расхрыстань,
ніколі ня здужаюць
сілы віхрыстай.
Словам мужычым,
як радасьць, свабодным,
словам гаручым,
Як прозалаць зор,
дні акрынічым
расой жыцьцяводнай,
прымусім сугуччам
разьліцца прастор!
3
Часта ў надвечар,
вось быццам, як звычай,
думцы схілюся,
цалую жыцьцё.
