15Шмат я зыкаў мне зьвесных убачу у ей
16Што я чуяў у песьнях радзімых палей…
| 19 | 
|
І праснуўшысь душой |
| Чую я ўдалеке |
| 20 |
|
Сэрцу гук дарагой |
| Hа чужом языке. |
У 21-м радку поэтам ужыта „мгле“ (зам. „імгле“), як відаць, для захаваньня разьмеру радку.
У 23-м радку „квапяць“ ужыта поэтам у сэнсе „вабяць“.
233. Сяджу я ў турме за рашоткай. Выдаецца з аўтографу (п. VI, № 33). Пераклад вядомага вершу А. С. Пушкіна „Узник“.
У 12-м радку „края“ зам. „краі“ застаўлена для рыфмы з словам „я“ (12 р).
У аўтографе рукою поэты зроблена прыпіска: „Адрес мой: Ярославль, Ильинская улица, д. Кузнецовой“.
234. Золата, золата падае з неба… Выдаецца з аўтографу (п. VI, № 33). Пераклад вершу А. Майкава.
235. Цяжкая дарога… Выдаецца з аўтографу (п. VI, № 33). Пераклад вершу М. Розенгейма.
Да гэтага вершу ў аўтографе чыеюсь рукою зазначаны русіцызмы; тут-жа зроблена, як відаць, рэдакцыйная прыпіска: „переводы с русского
слабые“.
236. Скандынаўская. „Была Інгеборг, як сасонка страйна“. У папцы адзінаццатай (№ 11, аркуш 7-мы) поэтам зроблена нататка: „Сэрбская, Беларуская, Велікаруская, Украінская, Скандынаўская, Гішпанская, Японская, Пэрсідзкая“… Яна паказвае, папершае, тое, што вершы, якія зьмяшчаюцца ў выданьні пад № 236-242, названы самым поэтам імёнамі таго народу, насьледваньнем песень якога яны зьяўляюцца, і, падругое, — што ўсе гэтыя вершы аднесены поэтам да аднаго цыклю.
Верш выдаецца з аўтографу (п. XI, № 15) з далучэньнем апошніх двух радкоў з другога аўтографу (№ 11 тае-ж папкі). Задатованы (у другім аўтографе) 1915-м годам.
У аўтографе верш названы „Скандынавы“. Згодна з памянёнай нататкай самога поэты, Камісія гэты загаловак зьмяніла на „Скандынаўская“.
237. Гішпанскія. „Яснавокая Аніта“… „Донна Кляра твар закрыла“… „Найясьнейшая сіньора“… Выдаюцца з аўтографаў (п. XI, № 11). У аўтографе да іх поэтам даданы падзагаловак: „Касьцільскія“.
Слова „твар“ поэта ўжывае ў жаночым родзе.
238. Сэрбская. „Сьмерць шэршня“. Выдаецца з чыставога аўтографу (п. VI, IV 9), у якім верш зьмешчаны поўнасьцю, але без загалоўку. Задатаваны ў аўтографе 1915-ым г. (VI, 8, 18). Захавалася два чарнавых аўтографы этага вершу, — у папцы ХI-ой пад № 12 і ў папцы IV (IV 8, 18). З апошняга аўтографу Камісіяй узяты загаловак „Сьмерць шэршня“.
Варыянты (п. IV, 8, 18):
6Што у нас калюжынай завецца.
Затым устаўлена два радкі:
Хто ні йдзе — па берагу абходзіць,
Ці плытом-лістком яго пераплывае.
7Паглядзеў на тое слаўны шэршань
8І пасьля такія словы кажа:
